สรรมาเล่า

     ในปี ค.ศ. 1917 โทมัส อัลวา เอดิสัน มีอายุ 67 ปี วันหนึ่งห้องทดลองของท่านในรัฐนิวเจอร์ซีย์ ถูกไฟไหม้เป็นเถ้าถ่าน โทมัส เอดิสัน สูญเสียและเสียหายไปกับเพลิงไหม้ในครั้งนั้นสูงถึง 2 ล้านเหรียญ เฉพาะค่าวัสดุอุปกรณ์ต่าง ๆ โดยยังไม่ได้รวมถึงความเสียหายในส่วนที่เกี่ยวข้องกับรายงานบันทึกผลการทดลอง และเอกสารการค้นคว้าวิจันตลอดชีวิตของท่าน

     เช้าวันรุ่งขึ้น ในขณะที่ โทมัส เอดิสัน เดินดูซากเถ้าที่มอดไหม้ พร้อมกับบุตรชายของท่าน โทมัส เอดิสัน หันมากล่าวกับบุตรชายว่า

"มีคุณค่าอันยิ่งใหญ่ซุกซ่อนอยู่ในความหายนะครั้งนี้ เพราะบัดนี้ความผิดพลาดทั้งหลายของเราถูกเผามอดไหม้ไปหมดแล้ว ขอบคุณพระเจ้า ที่ทรงให้เราเริ่มต้นใหม่ได้อีกครั้ง"

     เศรษฐีคนหนึ่ง อยู่กรุงเทพฯ เป็นนักสะสมซากสัตว์ เขาสัตว์ งาช้าง หนังเสือ เต็มบ้านหมด ทุกเสาร์ อาทิตย์ ก็ออกไปล่าสัตว์ ภรรยามีลูกอ่อน อายุประมาณ 3 เดือน วันหนึ่งขณะออกล่าสัตว์เห็นลูกลิงตัวหนึ่ง สวย น่ารัก แปลกมาก อยากได้มาเลี้ยงที่กรุงเทพฯ ก็ปรึกษากับพรานป่าคนนำทางว่าทำอย่างไรจึงจะได้ลูกลิงมาเลี้ยง

     พรานป่าบอกว่า โดยสัญชาตญาณลิงจะรักลูกมาก รักสุดชีวิต ตราบใดที่แม่ลิงยังไม่ตาย ไม่มีใครสามารถเอาลูกมันออกจากอกได้ มันสู้สุดชีวิต

     สุดท้าย เศรษฐีตัดสินใจยิงแม่ลิงตาย แล้วเอาลูกลิงสีขาวมาเลี้ยงที่กรุงเทพฯ เมื่อยิงแม่ลิงตาย ก็เอาเนื้อไปแกงให้ลูกน้องถลกหนังเก็บหนังไว้ประดับบ้าน

     พอกลับถึงกรุงเทพฯ ก็เอาลูกลิงเลี้ยงไว้ในบ้าน หยอกล้อวิ่งเล่นกับลูกลิง เป็นที่สนุกสนาน ส่วนหนังลิงตัวแม่ มันยัดสดอยู่ มีกลิ่นเหม็น ก็เอาไปตากแดดที่ลานจอดรถหน้าบ้าน

     เช้าวันหนึ่ง ขณะภรรยาเศรษฐีกำลังให้นมลูกกินในห้องรับแขกหน้าบ้าน ภรรยาร้องไห้โฮดังลั่น บ้านเศรษฐีตกใจ วิ่งลงมาจากชั้นบน โผเข้าไปกอดภรรยาและลูกไว้ ในหน้าตกใจสุดขีด พยายามถามภรรยาว่าเกิดอะไรขึ้น ภรรยาไม่ยอมตอบ เอาแต่ส่ายหน้า แล้วก็ร้องไห้ หันไปมองหน้าลูกกำลังหลับตาพริ้มอย่างมีความสุข นั่งปลอบภรรยาอยู่สักครู่ พอเิริ่มตั้งสติได้ก็ถามภรรยาว่าเกิดอะไรขึ้น ตกใจเรื่องอะไร ร้องไห้เรื่องอะไร ภรรยาไม่ยอมพูด แต่ชี้มือไปที่ลานจอดรถหน้าบ้าน เศรษฐีมองตามไป เห็นภาพถึงกับผงะ ตกใจ น้ำตาไหลไม่รู้ว่าลูกลิงที่เอามาเลี้ยงไว้หลุดออกไปนอกบ้านตั้งแต่เมื่อไหร่ มันออกไปดูดนมแม่ที่เป็นหนังแห้ง ตากไว้ที่โรงรถ ดูดเสร็จ มันก็ก้มลงกอดแม่ น้ำตาไหล เศรษฐีและภรรยาทนดูไม่ได้ ร้องไห้ แล้วคุยกันว่า

     "ถ้ามีคนทำกับครอบครัวเราอย่างนี้บ้าง เราจะรู้สึกอย่างไร จะเศร้าโศก เสียใจทุกข์ทรมานใจขนาดไหน."

     ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา เศรษฐีสั่งให้เอาซากสัตว์ที่สะสมทั้งหมดไปเผา เอาลูกลิงไปปล่อยในป่า เลิกล่าสัตว์ หันมาเข้าวัด ทำบุญ อุทิศส่วนกุศลให้แม่ลิง และขออโหสิกรรม ทุกครั้งที่ทำบุญจะขอพรทุกครั้งว่า.... ขออย่าให้มีใครมาทำกับครอบครัวเรา... เหมือนที่เราได้ทำกับครอบครัวลิงตัวนั้นเลย

ถ้ารักลูกของเรา จงอย่าทำร้ายลูกคนอื่น
ถ้าอยากให้ครอบครัวของเรามีความสุข อย่าทำร้ายครอบครัวคนอื่น

     ลูกเป็ดป่า 6 ตัวถูกตัดขาดจากโลกภายนอก และเผชิญชะตากรรมที่หาความแน่นอนไม่ได้ เมื่อพลาดท่าตกลงไปในท่อระบายน้ำ และความหวังเดียวที่เป็ดน้อยเหล่านี้ จะได้เห็นแสงเดือนแสงตะวันอีกครั้ง คือแม่

     การช่วยเหลือลูกเป็ด ดูเหมือนเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ กระนั้น สัญชาติญาณความเป็นแม่สามารถนำพาแม่เป็ดตามหาลูก ๆ ที่พลัดหลงกันไกลกว่า 1 ไมล์ โดยการพยายามตามเสียงร้องด้วยความหวาดกลัวที่ลอยขึ้นมาจากฝาท่อระบายน้ำ การเดินทางอันเหลือเชื่อพาแม่เป็นผ่านย่านที่การจราจรแสนพลุกพล่น ถนนนับสายไม่ถ้วน ทางรถไฟในเมือง หมู่บ้านจัดสรร สนามเด็กเล่นของโรงเรียน 2 แห่ง และสนามหญ้าโรงพยาบาล ที่สุดแล้ว การเดินทางไปสิ้นสุดในกอสฟอร์ต เมืองนิวคาสเซิล อังกฤษ    ที่จู่ ๆ เหล่าลูกเป็ดก็หยุดนิ่งอยู่กับที่ อย่างไรก็ตาม แม่เป็ดต้องยืนอยู่เหนือฝาท่อระบายน้ำ ณ จุดนั้นอีก 4 ชั่วโมง กว่าจะมีชาวบ้านมารู้มาเห็น และกลับไปนำอุปกรณ์และพรรคพวกมาช่วยให้ลูกเป็ดได้กลับไปอยู่ในอ้อมอกแม่ของพวกมัน ชาวบ้านที่ว่าคือ ปีเตอร์ เอลเลียด วัย 59 ปี เขาเล่าว่า เห็นแม่เป็ดเลียบ ๆ เคียง ๆ แถวฝาท่อระบายน้ำตั้งแต่ 6 โมงเช้าวันอาทิตย์ ขณะวิ่งออกกำลังกาย "ผมแปลกใจมากที่มันยังอยู่ที่นั่นตอนที่ผมกลับมา ผมสงสัยว่ามันอาจบาดเจ็บ แต่ดูแล้วไม่น่าจะเป็นแบบนั้น ผมเลยกลับบ้านไปกินอาหารเช้า และออกไปดูอีกครั้ง ผมเห็นมันเดินเตาะแตะ ๆ ออกจากฝาท่อ แต่ไปได้นิดเดียวกับกลับไปใหม่ และนั่งอยู่อย่างนั้น ดูแปลก ๆ พิกล ผมไม่รู้เหมือนกันว่าเกิดอะไรขึ้น จนกระทั่งลูกสาวพาหลานออกไปดูแม่เป็ด ถึงได้เห็นว่ามีลูกเป็ดเล็ก ติดอยู่ในท่อ"

     ปีเตอร์ และร็อบ เจฟเฟอร์สัน ลูกเขยวัย 30 ปี กับ จิม คัลเดอร์ เพื่อนบ้านวัย 62 ปี จึงกลับไปที่นั่นอีกครั้งพร้อมพลั่ว ชะแลง กุญแจปากตาย และกระชอนจับปลาของเด็ก

     "เราช่วยกันงัดฝาท่อขึ้นมาและเห็นลูกเป็ด 6 ตัวอยู่ในท่อ เลยเอากระชอนมาช้อนพวกมันขึ้นมา ผมโทรหาหน่วยพิทักษ์สัตว์ป่า พวกเขาบอกว่าให้ปล่อยพวกมันไว้แถวนั้น แต่ผมคิดว่าคงไม่ค่อยเหมาะเท่าไหร่ เพราะแถวนั้นค่อนข้างพลุกพล่าน เลยขับรถพาพวกมันไปที่ทะเลสาบใกล้ ๆ สนามบินนิวคาสเซิล และนั่งดูแม่เป็น ลูกเป็ดว่ายน้ำกันอย่างมีความสุข เป็นภาพที่เห็นแล้วสุขใจจริง ๆ" ทั้งนี้ เชื่อกันว่าลูกเป็ดพลัดหลงเข้าสู่ระบบท่อระบายน้ำที่บาร์ราสฟอร์ด หรือห่างจากจุดที่แม่ - ลูกได้พบกันอีกครั้งกว่า 1 ไมล์

     "ผมเชื่อว่าแม่เป็ดเดินตามเสียงลูกจากฝาท่อระบายน้ำหนึ่งไปยังฝาท่อข้างหน้าไปเรื่อย ๆ และถ้าไม่ทำแบบนั้น ลูก ๆ มันคงรอดยาก" โอเวน จอยเนอร์ โฆษกมูลนิธิสงวนพันธุ์สัตว์ป่าไวด์โฟล แอน์ เว็ตแลนด์ส ทรัสต์ กล่าวทิ้งท้าย